Tot ziens schaapjes

Terwijl ik uit t raam kijk van de bus die me naar Reykjavik zal brengen kan ik mooi even terug kijken op wat ik hier allemaal heb beleefd. De zomer drong af en toe zelfs door tot in Blönduós en zo heb ik mee kunnen maken dat we een keer buiten wat dronken, in korte mouwen nog wel! Desondanks giet het vandaag weer, voor IJslandse normen dan want in Nederland zouden we zeggen dat het miezert. Het landschap wordt nu niet alleen opgevuld door schaapjes met wollige lammetjes maar ook door de paarden die hun veulens hebben gekregen. In de buurt komen wordt niet gewaardeerd maar we hebben wel even vertederd staan kijken naar de spillebeentjes die nu nog dicht bij mama blijven. De laatste schaapjes staan nu nog binnen te wachten tot ook zij hun lam zullen krijgen maar de rest huppelt al vrolijk buiten rond. De laatste week bestond dan ook uit veel schoonmaakwerk want van een stal kunnen schapen in een dag een enorme puinhoop maken (laat staan als ze daar de hele winter staan...). Naast schoonmaken moesten we ook de schapen buiten in de gaten houden want niet iedere moeder kan tot twee tellen of beseft überhaupt niet dat ze één lam heeft. Dit zorgde ervoor dat sommige schapen met 6 lammeren rondliepen terwijl anderen er geen hadden. De lammetjes zouden zo nooit genoeg melk krijgen en dus moesten wij uitvinden wie bij wie hoorde. Gelukkig hielp het oorlabel daarbij want daarin stond precies welk lam welke moeder had. Dit uitgezocht hebbende betekende jammer genoeg niet dat alles opgelost was: sommige moeders hadden namelijk een heel ander lam in bescherming genomen en wilde van hun eigen kind(eren) niets meer weten. Tot 23:30 waren we bezig in de stal en sommige lammeren kregen uiteindelijk maar een nieuwe moeder omdat de biologische niets meer van hen wilde weten. Stel je voor dat onze moeders zouden dat doen en ons na een dag werken een kopstoot geven omdat ze hun kids zijn vergeten. Ik vind het maar een raar idee dat ze zo snel kunnen vergeten en hun interesse verliezen. Verder heb ik nog een aantal keer paard gereden en dat was super leuk! In tölt gingen we door weilanden en staken we riviertjes over terwijl ik van het prachtige landschap aan het genieten was. Het was dus een prachtige ervaring om zo te kunnen beleven hoe het leven op de boerderij er aan toe gaat en mee te werken aan de geboorte van zoveel kleine wezentjes en ik wil Jón en Eline bedanken voor het feit dat ik overal bij mocht zijn! Desondanks hoef ik later geen boerderij en verheug ik me er ontzettend op om weer in Nederland te zijn. De ruige vrijheid kan ook omslaan in een soort geïsoleerde eenzaamheid en ik mis de mensen om me heen en de drukte van een stad. Wél moet ik nog een keer terug naar IJsland om alle plekken te bezoeken waar ik nu niet aan toe gekomen ben, het is hier namelijk zo mooi! Ook heb ik nog geen vulkaanuitbarsting meegemaakt, is m'n IJslands nog niet vloeiend en zou ik volgens de boer de zomer en winter hier eens moeten zien. Ik zal de ruimte en de grappige en sarcastische IJslanders missen die zo trots zijn op hun prachtige land (gelijk hebben ze) en de schaapjes die je overal als plukjes wol in het gras kunt zien. 's Ochtends zullen er zich geen snuivende schapen meer om mijn enkels verdringen omdat ik hun hooi sta te voeren, ik zal niet meer achter schapen aanrennen of hen proberen te lokken terwijl de lammetjes in mijn armen spartelen en niet meer mijn kleren verwisselen als ik naar binnen ga zodat het hooi zich niet overal verspreidt. Het zal wel weer even wennen zijn om dingen op slot te doen en waarschuw me aub als ik ergens mijn tas laat liggen, ik zit dan nog even met mijn hoofd in het noorden...
Iedereen die me vertelde ooit nog naar IJsland te willen toen ze van mijn plannen hoorden zou ik willen vertellen een ticket te boeken voor na halverwege juli. Dan is het hoogland het beste begaanbaar en kun je IJsland bewonderen in de zon. Tot snel en liefs vanuit de bus die ons langzaam naar Reykjavik zal brengen.