Mist(i), condors and shaky leggs
Iedereen is vaarwel gezegd en ik heb mijn laatste nacht in Cusco gevierd en met Reed de bus genomen naar Arequipa.
De hele busrit perfect geslapen en uitgerust om 7 uur aangekomen. Arequipa is een prachtig en vredig stadje met iedere zondag een enorme ceremonie voor het hijsen van de vlag, het leger en alle belangrijke mensen worden erbij betrokken.
We vonden ons hostel, vlakbij het centrum en zochten daarna voor een ontbijt. Super Peruviaans: eieren, rijst en tomaten en ui. Beetje veel maar een goede bodem om 8:00.
De free citytour was super leuk en ook het klooster en de kerk waren heel mooi en interessant om te bekijken. Eveneens was de chocolade plaats zeer aan te bevelen ;)
Na een enorm ontbijt en ook een lunch met rijst en van alles waren we niet meer in de stemming voor een enorme maaltijd, falavel was prima.
De volgende ochtend werden we om 8:15 opgehaald voor één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan; het beklimmen van de Misti. Deze vulkaan is nog actief en 5825 meter hoog. Toen ik hoorde dat we crampones, pikhouwelen en thermokleding nodig hadden begon ik een beetje te twijfelen maat ik had al ja gezegd en iedereen was ervan overtuigd dat t helemaal goed zou komen.
Met drie anderen en twee gidsen gingen we uiteindelijk op pad, voorbereid met een hoop warme kleding, 5 l water en mueslirepen en snickers.
De eerste dag stegen we 1300 m naar het basiskamp op 4500 meter hoogte. Misti is een toepasselijke naam want soms zagen we helemaal niets. De mist kwam opzetten zoals de giftige mist in the Hungergames en omhulde ons binnen enkele seconden. In het basiskamp vonden Reed en ik uit dat we prima samen een tent konden opzetten. Gelukkig maar, want laten we zeggen dat hij niet groot genoeg was voor twee mensen die ruzie hebben.
We sliepen, aten spaghetti en sliepen verder. Om 00:30 werden we wakker gemaakt voor het ontbijt. Het was koud dus met een panty, broek en skibroek, thermo-shirt, twee truien, muts, sjaal en regenjas gingen we ontbijten. Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien en hey uitzicht over de lichtjes van Arequipa in de verte was prachtig nu de mist was opgetrokken.
Een uurtje later begonnen we de klim naar de top, 10 min later al dacht iemand het niet te kunnen. Dat dacht ik de hele tijd maar iedere stop dacht ik weer: oké, ik stop niet nu maar de volgende keer. Iedere volgende keer schoof dat weer op totdat het nog maar 40 min naar de top was en ik wel moest. Met trillende benen en hijgende ademhaling bereikten we op onze sneeuwschoenen de top. Wat een uitzicht, boven de wolken en in de zon was het alle inspanning gelukkig waard.
Terug ging een stuk makkelijker: slidend door de losse aarde deden we er 45 min (ipv 7 uur omhoog) over tot het basiskamp. De tent werd afgebroken en we glibberden met alle bagage verder naar beneden.
Doodop maar voldaan sliepen we om 20:00.
Reed bleek ziek te zijn de volgende dag en dus begon ik met alleen Luuk en Anton aan de Colca Cañon trek.
Na een nacht in Cabanaconde vertrokken we om 8:15 voor een 7 uur durende tocht. 1300 m naar beneden naar de rivier, naar het volgende dorpje, 400 m omhoog en weer andere dorpjes en uiteindelijk dan Oasis om een hostel te vinden. Met twee jongens van 2 m liep ik vaak achteraan maar gelukkig vonden ze het niet erg steeds even te wachten tot ik ook op de top verscheen of om het hoekje kwam kijken.
De hele trek was meteen al geslaagd want de condors zagen we meteen. Wat een indrukwekkende beesten!
De tweede dag moesten we ontzettend veel omhoog hiken om daarna weer naar beneden te gaan en allemaal huisjes te passeren met ezeltjes en en waslijnen met gekleurde kleding.
Om 15:00 kwamen we aan in Llarua en was ik behoorlijk stijf. Gelukkig was er, aan de rivier, een bad met warm water, zo uit de bergen. Daar zaten we dan, met z'n drieën in een klein badje met uitzicht op de rivier die bulderend naar beneden stroomde.
Toch was deze plaats iets meer geavanceerd want er was zelfs happy hour waardoor we sangria konden drinken bij het diner; pasta, rijst, aardappels en een beetje groenten. Maar goed dat we zoveel lopen, anders zouden al die koolhydraten toch redelijk misplaatst zijn.
Om 20:00 lagen we in bed en om 7:00 stonden we weer op voor de laatste dag; 1000 m omhoog stond op de planning.
We zagen condors van ontzettend dichtbij en klommen steeds hoger tot we weer midden in de mist zaten. Na 6 uur bereikten we ons oude vertrouwde hostel: Pacha Mama. We konden douchen, de beste douche die ik heel mijn tijd in Peru heb gehad omdat hij heel warm was én er genoeg water was ;)
De bustickets gekocht en gelukkig de drie laatste plaatsen weten te bemachtigen om 's avonds om 22:00 naar Arequipa te gaan.
Het waren indrukwekkende dagen met indrukwekkende hoogtes, uitzichten, vogels en inspanningen. Ik heb ervan genoten en Pacha Mama (moeder aarde) was duidelijk met ons tijdens deze prachtige ervaring!
De hele busrit perfect geslapen en uitgerust om 7 uur aangekomen. Arequipa is een prachtig en vredig stadje met iedere zondag een enorme ceremonie voor het hijsen van de vlag, het leger en alle belangrijke mensen worden erbij betrokken.
We vonden ons hostel, vlakbij het centrum en zochten daarna voor een ontbijt. Super Peruviaans: eieren, rijst en tomaten en ui. Beetje veel maar een goede bodem om 8:00.
De free citytour was super leuk en ook het klooster en de kerk waren heel mooi en interessant om te bekijken. Eveneens was de chocolade plaats zeer aan te bevelen ;)
Na een enorm ontbijt en ook een lunch met rijst en van alles waren we niet meer in de stemming voor een enorme maaltijd, falavel was prima.
De volgende ochtend werden we om 8:15 opgehaald voor één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan; het beklimmen van de Misti. Deze vulkaan is nog actief en 5825 meter hoog. Toen ik hoorde dat we crampones, pikhouwelen en thermokleding nodig hadden begon ik een beetje te twijfelen maat ik had al ja gezegd en iedereen was ervan overtuigd dat t helemaal goed zou komen.
Met drie anderen en twee gidsen gingen we uiteindelijk op pad, voorbereid met een hoop warme kleding, 5 l water en mueslirepen en snickers.
De eerste dag stegen we 1300 m naar het basiskamp op 4500 meter hoogte. Misti is een toepasselijke naam want soms zagen we helemaal niets. De mist kwam opzetten zoals de giftige mist in the Hungergames en omhulde ons binnen enkele seconden. In het basiskamp vonden Reed en ik uit dat we prima samen een tent konden opzetten. Gelukkig maar, want laten we zeggen dat hij niet groot genoeg was voor twee mensen die ruzie hebben.
We sliepen, aten spaghetti en sliepen verder. Om 00:30 werden we wakker gemaakt voor het ontbijt. Het was koud dus met een panty, broek en skibroek, thermo-shirt, twee truien, muts, sjaal en regenjas gingen we ontbijten. Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien en hey uitzicht over de lichtjes van Arequipa in de verte was prachtig nu de mist was opgetrokken.
Een uurtje later begonnen we de klim naar de top, 10 min later al dacht iemand het niet te kunnen. Dat dacht ik de hele tijd maar iedere stop dacht ik weer: oké, ik stop niet nu maar de volgende keer. Iedere volgende keer schoof dat weer op totdat het nog maar 40 min naar de top was en ik wel moest. Met trillende benen en hijgende ademhaling bereikten we op onze sneeuwschoenen de top. Wat een uitzicht, boven de wolken en in de zon was het alle inspanning gelukkig waard.
Terug ging een stuk makkelijker: slidend door de losse aarde deden we er 45 min (ipv 7 uur omhoog) over tot het basiskamp. De tent werd afgebroken en we glibberden met alle bagage verder naar beneden.
Doodop maar voldaan sliepen we om 20:00.
Reed bleek ziek te zijn de volgende dag en dus begon ik met alleen Luuk en Anton aan de Colca Cañon trek.
Na een nacht in Cabanaconde vertrokken we om 8:15 voor een 7 uur durende tocht. 1300 m naar beneden naar de rivier, naar het volgende dorpje, 400 m omhoog en weer andere dorpjes en uiteindelijk dan Oasis om een hostel te vinden. Met twee jongens van 2 m liep ik vaak achteraan maar gelukkig vonden ze het niet erg steeds even te wachten tot ik ook op de top verscheen of om het hoekje kwam kijken.
De hele trek was meteen al geslaagd want de condors zagen we meteen. Wat een indrukwekkende beesten!
De tweede dag moesten we ontzettend veel omhoog hiken om daarna weer naar beneden te gaan en allemaal huisjes te passeren met ezeltjes en en waslijnen met gekleurde kleding.
Om 15:00 kwamen we aan in Llarua en was ik behoorlijk stijf. Gelukkig was er, aan de rivier, een bad met warm water, zo uit de bergen. Daar zaten we dan, met z'n drieën in een klein badje met uitzicht op de rivier die bulderend naar beneden stroomde.
Toch was deze plaats iets meer geavanceerd want er was zelfs happy hour waardoor we sangria konden drinken bij het diner; pasta, rijst, aardappels en een beetje groenten. Maar goed dat we zoveel lopen, anders zouden al die koolhydraten toch redelijk misplaatst zijn.
Om 20:00 lagen we in bed en om 7:00 stonden we weer op voor de laatste dag; 1000 m omhoog stond op de planning.
We zagen condors van ontzettend dichtbij en klommen steeds hoger tot we weer midden in de mist zaten. Na 6 uur bereikten we ons oude vertrouwde hostel: Pacha Mama. We konden douchen, de beste douche die ik heel mijn tijd in Peru heb gehad omdat hij heel warm was én er genoeg water was ;)
De bustickets gekocht en gelukkig de drie laatste plaatsen weten te bemachtigen om 's avonds om 22:00 naar Arequipa te gaan.
Het waren indrukwekkende dagen met indrukwekkende hoogtes, uitzichten, vogels en inspanningen. Ik heb ervan genoten en Pacha Mama (moeder aarde) was duidelijk met ons tijdens deze prachtige ervaring!
tocht, maar zo de moeite waard.Geweldig dat je doorzette,ik zat helemaal mee te leven. Dit doe je (denk ik) maar eens in je leven, maar wat een goed gevoel(zacht uitgedrukt).
Een spannende en interessante beschrijving, dank! oma