Fransen, rapemix, quotes en een driver met hangover

In Uyuni aangekomen boekten we meteen een trip van drie dagen, onze Toyota Landrover zou over 1,5 uur vertrekken dus hadden we de tijd om zonnebrillen, water en wc papier in te slaan.
Op het laatste moment werd er nog een 7e persoon bij ons in de auto gepropt en daar gingen we dan. Eerst langs de oude treinen en daarna naar de zoutvlaktes.Terwijl we naar prachtige teksten als 'fuck that pussy', 'all the bitches' en 'give me yeh give me yoh' luisterden reden we over de zandvlaktes.
Een prachtig uitzicht, eten op de vlaktes en belachelijke foto's natuurlijk. We liepen een stuk en werden toen ingehaald door onze Toyota, hangend aan de buitenkant en luisterend naar de rapemix, scheurden we over de zoutvlaktes naar het Palacio de Sal. Ook het Dakar monument kwam voorbij, de Dakar tour wordt nu hier gehouden omdat het niet veilig genoeg is in de oorspronkelijke woestijn.
Ons hostel lag middenin een rivier die ooit een weg was geweest. Het eten was weinig en douche was koud. Toch hadden we het gezellig met z'n allen en daar gaat het om. Om 22:00 zou de elektriciteit uit gaan dus lagen we allemaal op tijd in bed om te ontdekken dat het licht om 22:30 nog steeds werkte.
De volgende ochtend voltrok zich een ramp, de Fransen (het waren er maar twee in een groep van zes maar ze hadden de rest gebrainwashed) hadden onze eieren gestolen. Waarschijnlijk konden ze het niet helpen dat ze aan onze tafel waren gaan zitten maar dit was het begin van eindeloze grappen over gemene Fransen. Met een Frans accent bleven we maar opmerkingen maken als: Aha, that is your brekfest (franse uitspraak). We wil teek that maintenant.
De bezienswaardigheden waren echter ontzetten mooi! Lagunes in roze, blauw en groen, flamenco's die teleurstellend genoeg op twee poten ipv één stonden, de vallei met enorme rotsblokken en uitgestrekte woestijn met een vulkaan op de achtergrond. Aan het einde van de middag kwamen we aan in ons hostel en drankjes en koekjes werden ingeslagen om te overleven. Het bleek niet nodig want er was ontzettend veel pasta.
Ik besloot te gaan douchen maar de deur was op slot en de man met de sleutel was nergens te vinden. Chris bood aan om me over de deur heen te tillen en dat nam ik maar al te graag aan. Op het moment dat ik half over de deur heen hing en we allebei de slappe lach hadden kwam er echter een vrouw uit de WC. 'What are you doing?" vroeg ze met een bekakt Brits accent. 'She's Dutch, you know,' was Chris' antwoord terwijl ik probeerde een been over de deur heen te gooien. 'But this is not Holland!' zei de vrouw en ze liep weg. Ik was bang dat ik nooit meer van de deur af zou komen zo hard moesten we lachen maar na een minuut stond ik aan de andere kant. Chris zou terugkomen om me weer naar de andere kant te helpen (gelukkig stond er een stoel in de douche, anders had ik er nog gezeten).
Dit verhaal plus het feit dat ik altijd iets laat vallen als ik eet of iets vies maak (net zoals een ander Nederlands meisje dat op school was) zorgt voor een hoop grappen over Nederlanders. 'O god, I'm dropping everything. I feel so Dutch now.' 'You can do that, you're Dutch.' etc..

De volgende ochtend moest ik behoorlijk mijn best doen om mijn zes kamergenoten uit bed te krijgen. Iedereen die bij me in de klas heeft gezeten weet hoe vrolijk ik het lokaal binnenkwam als ik te laat was (door de NS natuurlijk) en dat was nu ook mijn tactiek. Geen eieren maar wel pancakes, chocopops, aardbeienyoghurt, caramelsaus en instant chocolademelk. In het donker gingen we om 5:46 (46 min te laat) onderweg naar de geisers en warmwaterbronnen. Wat een stank, echt zoals de blauwe vrije schoolse verf, maar wel heel vet! Het was nogal koud dus wilde niemand behalve Simon en ik een bad nemen in de warm water bronnen. Het was heerlijk!
Daarna reden we door de woestijn naar de Arbol de Piedro en verder door de bergen, velden met lama's en dan eindelijk lunch. We hadden om 14:00 best veel honger na een ontbijt dat om 4:30 was geweest.
Onze Toyotapower liet ons even in de steek toen we na de lunch een rivier van 50 cm diep wilden oversteken. Bijna aan de overkant zaten we vast, uitgejoeld door auto's die de overkant wel haalden en een hoop foto's later startte onze auto op miraculeuze wijze weer en konden we verder.
Ik ken inmiddels een hoop rapsongs maar de rapemix blijft natuurlijk het beste. Waarschijnlijk was het de enige manier om onze hangovered chauffeur wakker te houden naast de liters water die hij in zijn haar gooide om zijn ogen open te houden. We boden zelfs aan om zelf te rijden toen we zijn ogen soms bijna dicht zagen vallen maar dat was niet bedoeling.
Om 18:00 kwamen we dan eindelijk aan in Uyuni en boekten we de laatste vier tickets naar La Paz. We hadden nog net genoeg tijd om met z'n allen te eten voor we elkaar gedag zeiden. Ruben en Simon gingen naar Potosí en het was gek om te beseffen dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Natuurlijk vertel je elkaar langs te komen als je in de buurt bent maar hoe groot is de kans?