liters zonnebrand.

We waren nog niet terug van Sacred Valley of de volgende backpack moest worden ingepakt voor de bus van 22:00 naar Puno.
We aten met z'n allen en mensen werden gedag gezegd omdat ze vertrokken zouden zijn als ik weer terug zou zijn in Cusco. Daarna was het rennen naar huis, backpack ophalen en racen naar de school.
De busrit was verschrikkelijk heet omdat de verwarming vol aan stond maar er geen airco of ramen aanwezig waren. Compleet uitgedroogd en oververhit kwamen we dan ook aan in Puno. Daar sliepen we op het station van 5:00 tot 7:00. Het moet er gek uit hebben gezien; drie mensen lepeltjelepeltje onder een berg handdoeken omdat het zo koud was. Chris hield zelfs een tijdje mijn neus vast omdat die zo koud was, het hielp wel :)

We liepen door Puno en ontdekten dat het, ondanks de voorbereidingen voor carnaval, nogal troosteloos was. Het ontbijt hielp wel en daarna begon er wat kleur op straat te verschijnen en zagen we zelfs een optocht in prachtige kleding. Toch besloten we er niet te blijven en de bus naar Copacabana te nemen.
Dat werd weer een soort minivan waarin we ons met z'n vieren op de achterbank propten. Het uitzicht was prachtig maar toch viel ik in slaap.
In de middag kwamen we aan bij de grens en daar moesten we het busje uit. Het was een heel gedoe met stempels en papiertjes die we niet hadden omdat we een gebouw voorbij waren gelopen maar uiteindelijk zaten we in de taxi naar Copacabana.
Wat is het Titicacalake mooi! We vonden een hostel en liepen wat rond in de haven. Een heerlijk terrasje met uitzicht over het meer en daarna een travelagency om de bus naar La Paz te boeken en een excursie naar Isla del Sol. Johanna is zeeziek en Chris hoefde niet per se dus gingen Michael en ik de volgende dag samen. Na een koude douche inclusief electrische schokjes en ontbijt stapten we in de stromende regen de boot in. Alles was klam en nat dus toen het na een uur ophield met regenen ging ik boven op het dek zitten om droog te waaien. Wat ontzettend koud was maar ik waaide droog :) Ook hielp het tegen zeeziekte, de golven waren hoog en ik moest strak voor me uit blijven kijken.
Op Isla de Sol kregen we een rondleiding langs ruïnes, plekken met positieve energie, verhalen over gruwelijke kinderoffers en prachtige uitzichten over het meer dat net een zee leek. Ik bleef me maar insmeren met mijn factor 50 maar het is ongelooflijk hoe fel de zon is op 3812 m.
We hadden aardige mensen ontmoet en ook iemand die Spaans en Engels sprak zodat ik kon checken of we de gids goed hadden verstaan. Dat was handig omdat ik niet zeker wist of ze wel echt de borstkas van een meisje opensneden om het nog kloppende hart eruit te halen en te offeren. Weer een illusie minder; ik dacht dat de Inca's vredelievend waren...
Heerlijke trucha (forel) gegeten en toen in de bus naar La Paz. Daar kwamen we om 22:00 aan en konden we meteen naar het hostel waar twee anderen van de school ook al waren. Spullen op het bed dumpen en gezellig wat drinken, tafelvoetballen en leren dansen van een Argentijn.
Om 2:00 waren we thuis en gingen we slapen in de meest geweldige bedden die een hostel ooit heeft gehad.
De volgende dag een beetje van La Paz gezien, wat enorm! 1,5 miljoen inwoners en dan nog 700.000 in de buitenwijken wordt gezegd, maar elke dag komen er mensen bij die het op het platteland niet redden.
's Avonds om 19:00 vertrok onze bus naar Uyuni, vanaf daar zouden we een trip boeken naar de zoutvlaktes.